Oleh
: Khairul Effendy
Selain
daripada dikaitkan dengan isu 1MDB, duit sebanyak RM2.6 billion yang dimasukkan
ke dalam akaun peribadi Perdana Menteri Malaysia, Dato’ Seri Najib Tun Razak
juga telah membuka perdebatan mengenai isu dana politik di Malaysia. Ini
kerana, Dato’ Seri Najib sendiri menjelaskan bahawa duit tersebut merupakan
derma daripada raja kerajaan Arab Saudi kepada beliau untuk membantu Barisan
Nasional memenangi PRU yang lepas. Beliau dan beberapa pemimpin UMNO yang
memegang jawatan penting dalam kerajaan turut menegaskan bahawa sumbangan dana
politik dari pihak lain termasuklah sumbangan daripada pihak di luar negara
bukanlah suatu kesalahan dari segi perundangan di Malaysia.
Satu
penjelasan yang mungkin memeranjatkan rakyat kebanyakan, namun itulah
hakikatnya dalam sistem politik di Malaysia. Pendedahan ini juga menunjukkan
betapa terbukanya politik Malaysia menerima dana daripada mana-mana pihak
khususnya pihak berkepentingan bagi membantu parti-parti politik yang ada di
Malaysia memenangi pilihanraya seterusnya membentuk kerajaan yang memerintah.
Dana
Kempen
Umum
mengetahui bahawa setiap kempen Pilihanraya memerlukan belanja yang sangat
tinggi. Walaupun Suruhanjaya Pilihanraya (SPR) mempunyai peraturan untuk
menetapkan had dana untuk berkempen iaitu sebanyak RM200,000 bagi satu kawasan
Parlimen dan RM100,000 bagi satu kawasan Dewan Undangan Negeri (DUN). Namun,
sejak PRU yang pertama diadakan pada tahun 1955, sehingga kini tiada peruntukan
undang-undang untuk memantau dari mana sumber dana politik diperolehi.
Justeru,
parti-parti politik di Malaysia bebas untuk mendapatkan sumber dana bagi
menampung aktiviti politik mereka termasuklah mendapatkan dana daripada sesiapa
sahaja bagi memenangi pilihanraya. Oleh sebab itu, tidak hairan jika pihak
parti pemerintah dan parti pembangkang saling tuduh-menuduh menerima dana dari
sumber luar seperti dari Timur Tengah, China mahupun Amerika yang dikatakan
boleh menggugat kedaulatan negara.
Polemik
dan pertikaian mengenai sumber dana bagi kempen Pilihanraya ini berlaku di
banyak negara termasuklah di negara-negara maju sendiri. Sudah menjadi
kebiasaan di negara maju, rakyatnya mempersoalkan ketelusan tentang dana
politik yang diterima oleh setiap parti politik. Tindakan tersebut didorong
kerana telah terdapat peruntukan undang-undang yang membolehkan rakyat
melakukan check and balance terhadap dari mana sumber dan perbelanjaan
parti-parti politik yang bertanding. Tujuannya adalah agar demokrasi yang
diamalkan tidak dicemari oleh pihak yang berkepentingan khususnya golongan
pelobi yang terdiri dari syarikat-syarikat besar.
Namun hakikatnya,
undang-undang mengenai dana politik adalah ciptaan mereka sendiri, maka sudah
tentu mereka tahu bagaimana untuk mengeksploitasi peruntukan undang-undang yang
ada agar setiap dana politik yang mereka perolehi dan bagaimana ianya
dibelanjakan sentiasa sah ataupun diiktiraf oleh undang-undang yang ada.
Perkara ini telah didedahkan di dalam buku The Best Democracy Money Can Buy
karangan Greg Palast yang merupakan seorang bekas penyiasat dan jurnalis bebas.
Greg Palast mendedahkan bagaimana di Amerika Syarikat, baik Parti Demokrat
mahupun Parti Republikan kedua-duanya sentiasa menjaga kepentingan golongan
bilionair pemilik modal yang mendanai kempen mereka. Begitu juga dengan skandal
Lobbygate sewaktu pemerintahan Tony Blair yang mendedahkan bagaimana teruknya
lobi politik di Britain.
Jika
perkara sedemikian boleh terjadi di negara yang amalan demokrasinya dikatakan
telah matang, bahkan telah terdapat peruntukan undang-undang untuk memantau
keluar masuknya dana politik. Bayangkan sahaja
bagaimana keadaannya di negara yang dikatakan demokrasinya masih belum
matang dan tiada peruntukan undang-undang untuk memantau keluar masuknya dana
politik seperti Malaysia.
Menurut bekas Menteri Penerangan iaitu Tan Sri
Zainudin Maidin, sumbangan dana politik
bukanlah perkara asing di Malaysia, ianya telah diamalkan sejak zaman Tunku
Abdul Rahman lagi. Di mana beliau sewaktu pemerintahannya telah menerima banyak
sumbangan dana politik daripada ramai
pengusaha Cina. Sumbangan dana tersebut
telah sedikit sebanyak telah mempengaruhi polisi-polisi kerajaan khususnya
terhadap kepentingan penyumbang dana politik. Sudah tentu, di zaman dunia
materialistik dan tuntutan kebendaan yang sangat tinggi oleh kebanyakan rakyat
Malaysia ketika ini, semua parti-parti politik yang ada di Malaysia memerlukan
dana yang besar untuk menawan hati setiap pengundi bagi memenangi setiap
pilihanraya.
Kesan
Dari Dana Kempen
Dana
politik sememangnya memberi kesan yang besar terhadap kejayaan kempen dan
seterusnya memenangi pilihanraya. Walaupun terdapat parti politik yang cuba
menonjolkan ketelusan dana politik yang mereka perolehi, namun umum mengetahui
bahawa sebahagian besar dana yang mereka perolehi datangnya daripada
badan-badan korporat dan para pengusaha (pemodal). Give and take adalah
pengikat hubungan diantara parti politik dan golongan korporat, masing-masing
mempunyai kepentingan tersendiri.
Jika parti yang menerima dana menang dalam
pilihanraya sekaligus membentuk kerajaan negeri mahupun persekutuan, maka sudah
tentu parti tersebut perlu membayar semula ‘budi’ dengan menyusun beberapa
polisi negara agar sesuai dan menguntungkan pihak pemberi dana. Balas ‘budi’
oleh parti yang telah berjaya menjadi pemerintah terhadap ‘kebaikan’ pemberi
dana adalah untuk memastikan agar parti mereka terus mendapat sokongan dana
pada pilihanraya yang akan datang.
Dana
pilihanraya yang begitu besar ketika Obama ingin menjadi orang nombor satu kerajaan Amerika Syarikat sebenarnya telah menonjolkan sikap golongan bilionair
kapitalis yang berusaha untuk kekal menguasai ekonomi dunia sehingga sanggup
mengeluarkan dana yang sangat besar agar calon pilihan mereka menang dalam
pilihanraya.
Dilaporkan bahawa kos kempen Obama dalam Plihanraya 2012 yang
lepas adalah sebanyak 1 Billion USD yang sebahagian besarnya dibiayai oleh
badan korporat dan pelbagai entiti perniagaan. Sebagai perbandingan, terdapat
10 buah negara di seluruh dunia yang mempunyai KDNK tahunan hanya sebanyak 1
Billion USD atau kurang.
Pengaruh
Wang Dalam Politik Negara Islam
Di
dalam sistem pemerintahan Islam, walaupun seseorang atau suatu parti politik
tidak kebal daripada godaan dana politik yang ditawarkan oleh mana-mana pihak,
namun, penerapan sistem Islam sendiri memastikan tiada pengaruh kewangan dan
kepentingan syarikat-syarikat pelobi terhadap perjalanan politik negara dengan
mengelakkan budaya Pilihanraya yang kotor seperti yang diamalkan di dalam demokrasi.
Di dalam Islam, politik bukanlah sesuatu yang kotor dan tidak berasaskan
perebutan kedudukan dan kekuasaan. Dalam bahasa Arab, politik berasal dari kata
sâsa, yasûsu, siyâsah; bererti mengurusi, memelihara yakni urusan rakyat.
Di
samping itu, hubungan kapitalisme dan demokrasi bagaikan isi dan kuku yang
hidup subur di Barat melahirkan ahli-ahli politik yang korup dan terhutang budi
kepada badan korporat atau para pemodal yang memberikan dana. Namun, model
politik Islam tidak akan membenarkan perkara ini terjadi dengan penguatkuasaan
polisi yang tegas oleh negara Islam bagi menyekat hubungan dan pengaruh yang
sedemikian.
Perundangan negara Islam yang memandang serius kesalahan rasuah
juga menjadi tunjang terhadap pentadbiran baik (good governance) yang tidak
memungkinkan mana-mana pemimpin dan penjawat awam yang mempunyai rekod rasuah
untuk kekal di dalam jawatannya. Tambahan pula sistem ekonomi Islam meletakkan
kemaslahatan dan kepentingan rakyat biasa lebih utama daripada
syarikat-syarikat besar dan ahli korporat.
Sebagai seorang yang beriman, kita
seharusnya sedar bahawa hanya Islam satu-satunya cara hidup yang sempurna dan
terbaik bagi umat manusia dan bukannya cara hidup kapitalis-demokrasi mahupun
sosialis-komunis yang terbukti telah memberikan kesengsaraan kepada kehidupan
manusia. Oleh itu, kita perlu berusaha bersungguh-sungguh untuk memartabatkan
kembali shariah di dalam pentadbiran negara dengan jalan menegakkan semula
negara Khilafah berdasarkan manhaj yang telah ditunjukkan oleh junjungan kita
Nabi Muhammad SAW.
No comments:
Post a Comment